16 Februari: Terug thuis!

16 februari 2016 - Scharendijke, Nederland

En zo zit je dan weer op je eigen computertje in het Zeeuwse je reisblogger bij te werken.
Gisteren vertrokken op Pensacola airport (Florida), weggebracht door mijn dochter. Dan het rotmoment van afscheid nemen. Altijd moeilijk en altijd met tranen. Heel erg om mijn meisje weer te moeten missen en haar niet meer dichtbij te hebben. 
De eerste vlucht in de kleine jet bracht mij naar Houston Airport. Gelukkig ging daar alles nu vlot, ik hoefde op Houston nergens meer door tassencontrole of zo meer heen. Alleen drie uur wachten op de volgende vlucht die me naar Amsterdam zou brengen.
Beide vluchten gingen vlot, korter dan op de heenreis. Naar het oosten vliegen gaat geloof ik altijd sneller dan naar het westen. De vlucht zou 8,5 uur duren, dat klinkt als betere muziek dan bijna 10 uur (heenreis). Uiteindelijk waren we nog een half uur vroeger op Schiphol. dat laatste wist mijn zoon niet en die stond ook nog in een vette file. Toen hij dan op Schiphol was, konden we elkaar niet vinden en mijn WiFi van Schiphol viel telkens weg en mijn eigen normale abonnement deed het niet. Ik kon hem dus ook niet normaal bellen.
Dat was dus even stressen, maar elkaar dan uiteindelijk toch gevonden. 
Ik denk om kwart over 12 pas thuis, nog even samen koffie gedronken, kadootjes gegeven. Toen hielden mijn hersenen er gewoon mee op. Dus Nick en Cynthia naar huis, ik naar bed!
Na lang wakker liggen -ik was gewoonweg te moe om te slapen- dan nog een paar uurtjes slaap kunnen pakken. 
Net na 5 uur NLse tijd naar de supermarkt zodat ik wat in huis heb en een BLEEP-PING! maaltijd gekocht (magnetron maaltijd). Ik ga vandaag echt niet koken! No way, haha.
Zo zit ik hier dan nu alleen, vreemd in mijn eigen huis, koffer nog midden op de vloer. Bijna 18.00 en donker aan het worden, terwijl mijn lijf en hoofd zegt dat het nog maar 11 uur 's ochtends is...

Mijn eigen huisje in komen was ook apart. Ik dacht "Wauw, wat een mooie vloer, en wat een leuk huisje!" 
Grappig hoe je dat weer opvalt als je even weg bent geweest.

Door het dorp terug naar huis rijden na de supermarkt was ook vreemd. Leuk weer auto te rijden, maar het enige wat ik dacht toen ik al die typisch Hollandsche huisjes zag was "Ik wil hier helemaal niet zijn!!!!"
Ik heb ook even verschrikkelijk moeten huilen. Ik heb heel mijn volwassen leven al telkens dat gevoel en verdriet dat ik hier niet wil zijn in Nederland, soms zakt het af, nu kwam het dus als een tsunami weer omhoog.

En ook verdriet omtrent mijn kids. Ik moet er altijd eentje missen en dat valt mijn moederhart toch ook zwaar. Het is altijd dubbel: de vreugde om de ene te kunnen zien, wordt dan toch wat overschaduwd door het verdriet de andere weer niet meer bij me te hebben.
Ineens weer helemaal alleen zijn, is toch ook even zwaar wennen. Vind het heel niet leuk! 

Straks nog even de foto's uploaden van de andere camera. Dus blijf nog even kijken, er volgt nog wat!
 

2 Reacties

  1. M.Kimmel:
    17 februari 2016
    ik zou zeggen ""welkom thuis" en als troost, het went wel weer, eerst maar eens van die jetlag af zien te komen.
    Dalijk je tuin weer in en alles daar mooi bloeiend, even nog door n stukje winter.
    straks weer lekker buiten bezig.....savonds vuurkorf en pislje erbij.
    komt beslist weer goed.. Hou je haaks, knufsss mam
  2. Angelina:
    17 februari 2016
    Ja, went wel weer, het is al minder vreemd om weer thuis te zijn. Maar het is toch nog wel gek zo 's avonds.
    Al die avonden daar met Yasmin films gekeken, wat gekletst en zo, en ineens zit je dan weer alleen.
    Maar goed, komt wel weer.